Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

10 / 1995

Panie i Boże nasz,
Stwórco i Karmicielu,
Ty posilasz na ciele i podnosisz na duchu
ludzi zgnębionych, samotnych i głodnych.
Ty sycisz nas nie tylko
swoim Żywym Słowem,
ale także dajesz nam pod dostatkiem
chleba naszego powszedniego.
Ty zapewniasz pokój naszym granicom
i sprawiasz, że możemy cieszyć się
urodzajem - błogosławieństwem ziemi
posłusznej Twoim odwiecznym prawom.
Otwierasz rękę swą
i nasycasz do woli wszystko, co żyje –
i dlatego oczy wszystkich Twoich stworzeń
na Ciebie zwrócone są z nadzieją.
Twój umiłowany Syn,
którego nam posłałeś,
jest Chlebem Życia dla całego świata,
bo ten, kto Go zakosztuje,
nigdy już pragnąć ani łaknąć nie będzie.
Ale raz zakosztowawszy Ciebie,
Jezu, który jako jedyny jesteś mocen ugasić
to niewypowiedziane pragnienie,
zawsze będzie złakniony społeczności z Tobą.
Panie Jezu,
Ty, który złożyłeś za nas swoje życie
i sam stałeś się naszym życiem,
swoim postępowaniem dałeś nam też
przykład i przykazanie miłości.
Ty bowiem nigdy nie przeszedłeś obojętnie
obok człowieka cierpiącego głód,
nie odwróciłeś się ze wzgardą od żebraka
ani nie odtrąciłeś ręki proszącej o pomoc.
Daj więc i nam, Panie,
serce gorące i mięsiste,
abyśmy chętnie dzielili się z innymi
tym, co mamy dzięki Twojej łasce,
żeby wszyscy ludzie poznali
i uwielbili Ciebie –
Boga