NR 8-9 / 2004

Kiedy Ola Sękowska zatelefonowała do mnie z propozycją, bym na łamach "Jednoty" przypomniała powstańcze dni, spędzone w naszym ewangelicko-reformowanym domu przy ul. Leszno 20, w pierwszym momencie odmówiłam. Minęło przecież już sześćdziesiąt lat od tamtych wydarzeń, a pamięć ludzka jest niestety zawodna. Zwłaszcza, gdy miało się wówczas nieco ponad czternaście lat, a dziś siwizna przyprószyła skronie, i nie prowadziło się dziewczęcego pamiętnika (co było wówczas w modzie) ani żadnych zapisków później, kiedy tamte dni były jeszcze żywe.

Po pewnym czasie jednak oddzwoniłam: Olu, spróbuję. Zdałam sobie bowiem sprawę, że należę do bardzo nielicznego już chyba grona żyjących jeszcze mieszkańców posesji Leszno 20, członków naszego zboru lub osób przypadkowych, które się w tym czasie tam znalazły. Ja osobiście o nikim takim nie wiem. Nie wiem na przykład, czy żyje któreś z dzieci - ówczesnych wychowanków domu sierot?

A więc próbuję przekazać to, co się w mojej pamięci ostało. Mieszkałam (od jesieni 1937 roku) przy ul. Leszno 20, w końcu lewej oficyny w dwupokojowym mieszkaniu na I piętrze, wraz z rodzicami Józefem i Stanisławą Pośpiech oraz bratem Tadeuszem. Z "mojego Leszna" (określenie to zapożyczyłam od księdza Emila Jelinka, którego bardzo kochałam, a który właśnie takim tytułem opatrzył swój artykuł w "Jednocie" - nr. 7-8 z 1976 roku) biegałam wtedy do szkoły powszechnej przy ul. Żelaznej, będąc uczennicą kolejno klas II i III. Potem, już w czasie okupacji, przez rok uczęszczałam do prywatnej szkoły pani Kurowskiej przy ul. Żabiej, a następnie wędrowałam na Sewerynów do szkoły, którą chyba opiekowała się parafia ewangelicko-augsburska, bo wiele nauczycielek było właśnie tego wyznania, oraz na tajne komplety, na których przerabiałyśmy program I klasy gimnazjum, by w końcu trafić na ul. Alberta do gimnazjum im. Anny Wazówny, działającego pod pozorem kursów galanteryjno-konfekcyjnych.

Tylko 12 dni - pełny tekst

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl