NR 1-2 / 2007
Szpitalna sala. Pora odwiedzin. Ktoś czeka. Starsza kobieta. Przez mgnienie oka widzę w niej młodą dziewczynę. To jest tak szokujące odkrycie, że cofam się ze zdumienia. Ułamek sekundy odkrywa przede mną jej młode wnętrze. Gdy siedzę blisko niej i trzymam jej dłoń w swojej dłoni, widzę promienną twarz pokrytą zmarszczkami, regularny owal, którego pięknem okazuje się żarliwość miłowania Boga.
Przychodzi mi na myśl niecodzienne stwierdzenie: Niektóre kobiety po siedemdziesiątce są młodsze od większości kobiet w siedemnastej wiośnie życia (G.B. Shaw). To zdanie dotyczy też innej kobiety, Klary Heitefuss (1867-1947), która dzięki swej niezłomnej postawie i miłości do Chrystusa, wiele uczyniła dla Jego Królestwa.
Co łączy obie niewiasty? Praca duszpasterska wśród kobiet. Jaką metodą? Wspólną modlitwą, wzajemnym wspieraniem się, ścisłym kontaktom za pośrednictwem listów.
W maju 1916 roku Klara Heitefuss brała udział, wraz z innymi żonami pastorów, w konferencji księży w Gunzenhausen w Bawarii. Po nabożeństwie panie zostały poproszone o opuszczenie sali obrad. Praca z Biblią mogła odbywać się wyłącznie w męskim gronie. To rozczarowanie i bolesne poczucie odrzucenia przyczyniły się do powstania kobiecej organizacji - Związku pastorowych. Jego długoletnią przewodniczącą była Klara, zwana Mutter Heitefuss. Dzięki regularnym, tzw. "promiennym" listom Klary, pastorowe zostawały w kontakcie. Wystarczy wyobrazić sobie promienie wychodzące z jednego punktu, by zrozumieć znaczenie, jakie nadawała swym listom ich autorka. Wszystkie oparte były na Bożym Słowie, zawierały modlitwy przyczynne i informacje kościelne, docierały do najdalszych zakątków Niemiec, również na Śląsk. Przewodnim wersetem Związku było i jest Słowo z Ewangelii Jana: Jeśli we Mnie trwać będziecie i słowa moje w was trwać będą, proście o cokolwiek byście chcieli, a stanie się wam.