NR 10-11 / 1983
Jest to jakby odpowiedź na ankietę, na razie... jednoosobową. Redakcja "Jednoty" poprosiła mnie o uwagi związane z doświadczeniem, które przez kilka lat było systematycznie moim udziałem - chodzi o kontakt z ludźmi umierającymi w szpitalu. Był on związany z pracą jeszcze nietypową w warunkach polskich, ale już bardzo rozpowszechniona na Zachodzie, zwłaszcza w Anglii i w Stanach Zjednoczonych. W krajach tych pojęcie "opieki hospicyjnej" jest szeroko znane, a w każdym razie znalazło trwałe miejsce w myśleniu i postępowaniu lekarskim, szczególnie w odniesieniu do chorób nowotworowych.
Upraszczając nieco, można powiedzieć, że na opiekę hospicyjną składają się dwa elementy: po pierwsze - bardzo staranne, wnikliwe leczenie objawowe, to znaczy niesienie ulgi choremu przez zwalczanie bólu i innych przykrych objawów choroby (wymioty, zaparcia), także w sytuacji, w której postęp choroby zasadniczej (np. rozwój guza nowotworowego) nie może być powstrzymany i pacjent zbliża się do śmierci; po drugie - bliski kontakt psychiczny z pacjentem. W sytuacji idealnej kontakt ten jest zapewniony przez cały zespół otaczający chorego - rodzinę, uczestniczącą czynnie w pielęgnacji, lekarzy, pielęgniarki i wolontariuszy. Wolontariusze hospicyjni to ludzie, którzy systematycznie współdziałają w opiece nad chorymi: nie będąc fachowcami i nie należąc do kadr służby zdrowia umieją usługiwać chorym, wykonywać proste czynności pielęgnacyjne i zarazem gotowi są towarzyszyć także duchowo ludziom na ich ostatnim etapie.
Na czym to towarzyszenie polega? Przede wszystkim na obdarzaniu chorego czujną uwaga, na gotowości słuchania go i "bycia razem" - bez maski, bez osłony, z prostotą. I ze współczuciem, w którym mieści się serdeczność, współodczuwanie, zrozumienie, dzielenie się siła życiową. Tymi słowami rysuję znów sytuację idealną.
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.