1/1991

Wiekuisty,

według Twego nieskończenie mądrego i bezgranicznie słusznego zamysłu stworzyłeś świat, a na nim nas, w pełnej bogactwa różnorodności.

Sławimy Twoją mądrość i dobroć, dzięki której możemy z pożytkiem uczestniczyć w tym, co stworzyłeś, i wzbogacać naszą wyobraźnię.

Nie umiemy jednak we właściwy sposób wykorzystać nieograniczonych perspektyw, jakie przed nami się roztaczają, sami stawiamy granice swym możliwościom.

Wyznajemy przed Tobą nasz grzech, popełniony przeciwko Twemu zamysłowi, grzech ograniczania wszystkiego do naszej własnej, doczesnej miary.

Wyznajemy nasz grzech przeciw ludziom, którzy inaczej wyznają swoją wiarę, inaczej modlą się do Ciebie, inne mają praktyki i obyczaje.

Zmiłuj się nad naszą małodusznością, która nie pozwala nam dostrzegać brata i siostry w człowieku stworzonym przez Ciebie jako Twoje dziecko.

Pozwól nam zburzyć dzielące nas mury, przekroczyć wyimaginowane granice obcości, podać sobie ręce w braterskim kręgu i zgodnie mówić do Ciebie: Ojcze nasz...