12/1990

Panie, którego przyjścia dziś oczekujemy.
Zastajesz nas zgromadzonych na jednym miejscu,
wokół wigilijnego stołu – radosnych i ufnych.
Ta nasza radość i ufność w Tobie ma źródło:
dziś bowiem przybywasz do nas i do świata,
a my – wiedząc o tym – prosimy,
abyś zastał nas czuwających przy zapalonych lampach,
do których nie zabrakło oliwy...

Pełni radości – pragniemy dzielić ją z innymi;
pełni wdzięczności – chcemy obdarzać nią innych; pełni ufności – chcemy,
by inni ufali: prosimy Cię więc – daj nam społeczność z braćmi Ziemi:
tu i daleko.

Wspominając Ciebie, zgromadzeni wokół jednego stołu,
wspominamy tych wszystkich, do których przybywasz:
smutnych, cierpiących, skrzywdzonych, opuszczonych,
wyszydzonych, uwięzionych, głodnych, dyskryminowanych, słabych
i tych, których godność ludzka jest stale deptana...

W Imieniu Twoim łączymy się myślą z nimi wszystkimi:
Ty bowiem smutnych pocieszasz,
skrzywdzonym wyrównujesz krzywdy,
opuszczonych włączasz do społeczności,
uwięzionych czynisz wolnymi,
głodnych nasycasz,
słabym dajesz siły,
a zdeptanych z ziemi podnosisz.
Jak Ci za to dziękować mamy?

Łamiąc opłatek wigilijny wspominamy także tych,
którzy szukając PRAWDY – jeszcze Ciebie nie odnaleźli...
Dziękujemy Ci za to ich szukanie!

Łączymy się w ciszy z naszymi bliskimi: przyjaciółmi,
których dziś między nami zabrakło, z rodzicami i rodzeństwem...
Jak mamy Ci za nich dziękować. Panie?

Panie, Ty wiesz. Ciemność otacza nasz świat,
a my czekamy na Światło.
Szukamy Światła,
które jedyne może stać się dla nas
przystanią zaciszną i pewną.
TY jesteś tym Światłem, którego żadna ciemność nie zmoże!
Jak Ci za to dziękować mamy?
Panie, Ty wiesz. Niepokój otacza nasz świat,
a my czekamy na pokój i szukamy go.
TY jesteś pokojem naszym. Swój pokój dajesz nam.
Nie tak, jak świat daje – Twój pokój dajesz nam.

Jak Ci za to dziękować mamy?

Panie, Ty wiesz. Tęsknota jest w nas.
Przyjmij więc tylko to nasze oczekiwanie,
tę tęsknotę za wypełnieniem się Słowa:
PRZYJDŹ, Panie Jezu Chryste. Amen.