Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

Okładka 5-6/2003NR 5-6 / 2003


Wiadomości ogólne

To drugi największy po anglikanach protestancki Kościół w Australii. Podobnie jak Zjednoczony Kościół Kanady [zob. "Jednota" 3/2003] łączy w sobie trzy nurty protestantyzmu: prezbiterianizmu, kongregacjonizmu oraz metodyzmu. Jednoczący się Kościół w Australii (UCA) powstał w 1977 roku w wyniku unii Prezbiteriańskiego Kościoła Australii, Metodystycznego Kościoła Australazji oraz Kongregacjonalnej Unii Australii.

Historia

Przed przybyciem Europejczyków Australię zamieszkiwali Aborygeni. Odkryta na początku XVII wieku przez Portugalczyków i Holendrów długo nie budziła zainteresowania państw europejskich, jako nieprzydatna do kolonizacji. Dopiero po dotarciu do wschodnich wybrzeży podróżnika angielskiego Jerzego Cooka w 1770 roku, który nadał im nazwę Nowa Południowa Walia, Wielka Brytania rozpoczęła kolonizację tych terenów. W 1786 roku angielski sekretarz stanu, lord Sydney zaaprobował plan utworzenia tam kolonii karnej i na początku 1788 roku tzw. Pierwsza Flota, licząca 11 statków, przewożących 568 więźniów, 191 więźniarek oraz 211 marynarzy wraz z rodzinami, dotarła na miejsce, zakładając pierwsze stałe osiedle w Australii, nazwane tytułem lorda - Sydney.

Podstawą gospodarki kolonii była uprawa ziemi przydzielonej przez gubernatora marynarzom, a także tym skazańcom, którzy odbyli już karę. W początkowym okresie kolonia nie była samowystarczalna, a jej utrzymanie pochłaniało spore sumy. Warunki życia były bardzo ciężkie i śmiertelność osadników bardzo wysoka. Dopiero w latach 20. XIX wieku zaprzestano traktować Australię wyłącznie jako kolonię karną i przystąpiono do systematycznej kolonizacji kontynentu. W 1840 roku ustało zsyłanie skazańców do Nowej Południowej Walii - w 1868 roku przybył ostatni w dziejach Australii transport więźniów do Australii Zachodniej. Szacuje się, że w latach 1788-1868 wyekspediowano karnie do Australii 160 500 osób, w tym ok. 25 tysięcy kobiet.

Mimo wyraźnego określenia w 1829 roku granic osadnictwa, na skutek malejących zasobów ziemi rozpoczęła się ekspansja hodowców poza ustalone granice, a kolejni gubernatorzy tolerowali to . Koloniści zajmowali ziemie Aborygenów, stosując wobec nich eksterminację ("polowania na dzikusów" zaprzestano dopiero na początku XX wieku). W dużej mierze Aborygeni zawdzięczają swoje przetrwanie chrześcijańskim misjonarzom.

Kazimierz Bem

Jednoczący się Kościół w Australii - pełny tekst

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl