NR 3 / 1989
Na fotografii: Ks. Adolf Szefer - duchowny sielecki w II poł. XIX w.
Fot. arch. Kościoła
Zajęcie przez wojska Księstwa Warszawskiego, dowodzone przez księcia Józefa Poniatowskiego, znacznych połaci Małopolski, a następnie przyłączenie do Księstwa tzw. Nowej Galicji, czyli obszaru II zaboru austriackiego, zmieniło przynależność państwową dóbr staszowskich i Sielca. Przywrócona została łączność zboru z warszawskim centrum ewangelicko-reformowanym, reprezentowanym przez najwybitniejszą osobowość wśród duchownych ewangelickich w Polsce tamtej doby - księdza Karola Bogumiła Diehla.
Nawiązał on kontakty z władzami dawnej Jednoty oraz z duchownymi nielicznych małopolskich zborów ewangelickich, w tym także z księdzem Janem Mosesem, a po jego rychłym zgonie z jego następcą, pracującym w zborze sieleckim od 1811 roku. księdzem Andrzejem Skierskim. Ten, urodzony w 1783 roku, duchowny wywodził się z województwa krakowskiego i wśród przodków miał jednego ministra sieleckiego żyjącego w pierwszej połowie XVIII wieku..
Najważniejszym dla zboru faktem w początkach pracy księdza Andrzeja Skierskiego była zmiana właściciela dóbr. Po śmierci Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej, która zmarła w Wiedniu w 1816 roku, dobra staszowskie przeszły w ręce Potockich - właścicielem wsi i kolatorem zboru został Artur Potocki. Zmiana ta nie odbiła się negatywnie na życiu zboru - spis parafii ewangelicko-reformowanych w Królestwie Polskim sporządzony w 1822 roku stwierdzał, że zbór sielecki, leżący w obwodzie stopnickim województwa krakowskiego, jest w dobrym stanie. Dotyczyło to tak stanu budynków parafialnych, jak i zgromadzenia wiernych, które w tym czasie ponownie się powiększyło. Nowi zborownicy rekrutowali się z niemieckich kolonistów wyznania luterańskiego, których Potoccy osadzali w okolicznych wsiach: Oględowie, Niemścicach i Przeczowie.
Pełny tekst artykułu po zalogowaniu w serwisie.