Wierni tworzący w chwili obecnej społeczność Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce są kontynuatorami ruchu religijnego zapoczątkowanego w drugiej połowie XIX w. na terenie Rosji. Swoje powstanie zawdzięczał on działalności ewangelizacyjnej kilku grup wyznaniowych: menonitów. sztundystów, baptystów i braci plymuckich. Z początku rozwijał się głównie wśród arystokracji Petersburga, by pod koniec stulecia przekształcić się w masowy ruch przebudzeniowy, ogarniający swym zasięgiem tereny od zachodnich granic państwa carów aż po rozległe połacie Syberii. Od początku ruch ewangelicznych chrześcijan (ros.: ewangielskije chriestiany) odznaczał się wyjątkową aktywnością misyjną, z powodu której spotykał się z surowymi prześladowaniami ze strony Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Liczne aresztowania, zsyłki i szykany administracyjne nie powstrzymały jednak rozwoju tej społeczności, a wprost przeciwnie - skonsolidowały ją w dziele głoszenia Ewangelii.

Rosyjski ewangeliczny protestantyzm związany jest z wieloma wybitnymi postaciami, przede wszystkim jednak z osobą Jana Prochanowa, który natchnął tę społeczność odważną wizją "reformacji serc" mieszkańców wielkich obszarów imperium. W tym celu zainicjował powołanie do życia Ogólnorosyjskiego Związku Ewangelicznych Chrześcijan (1909), jako płaszczyzny współdziałania członków zborów tej orientacji. Planowana z rozmachem działalność misyjna przyniosła nadspodziewanie dobre efekty i już w 1935 r. zorganizowany przez Prochanowa Światowy Związek Ewangelicznych Chrześcijan liczył ponad pół miliona wyznawców w Europie, Azji i obu Amerykach, głównie jednak w Rosji, na Ukrainie, w USA, Argentynie i Kanadzie.

Do Polski pierwsi misjonarze dotarli na początku obecnego stulecia, zaś pierwszy zbór założony został w 1909 r. w Kowlu, a stąd działalność ewangelizacyjna rozszerzyła się na wschodnie obszary II Rzeczypospolitej oraz tereny Polski centralnej i południowej. W 1939 r. cała społeczność liczyła ok. 20 000 dorosłych wyznawców. W dwudziestoleciu międzywojennym polscy ewangeliczni chrześcijanie występowali z inicjatywami współpracy z pokrewnymi ugrupowaniami protestanckimi. Przez pewien czas tworzyli nawet wspólnie z baptystami jedną strukturę organizacyjną, a ponadto uczestniczyli w pracach powstałego w 1935 r. Zjednoczenia Wyznań Ewangelickich (w jego skład wchodziły również następujące Kościoły: ewangelicko-augsburski, ewangelicko-reformowany, metodystyczny, anglikański i baptystyczny), a także działali w Federacji Ewangelików Polskich. Współpraca z bratnimi wyznaniami miała na celu stworzenie więzi między ludźmi budującymi swą wiarę na Biblii i zwiastowaniu Słowa Bożego oraz ukazanie społeczeństwu polskiemu wizji chrześcijaństwa opartego nie na tradycji i rutynie, lecz na osobistym kontakcie z Bogiem.

Z ciężkich doświadczeń drugiej wojny światowej Związek Ewangelicznych Chrześcijan wyszedł zdziesiątkowany. Mimo to, szybko reaktywował swoje zbory i nawiązując do przedwojennej wspólnoty z baptystami stał się współtwórcą Polskiego Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów (1945), który w tej postaci przetrwał zaledwie dwa lata, po czym wyodrębniły się z niego dwa organizmy: Polski Kościół Chrześcijan Baptystów i Zjednoczony Kościół Ewangeliczny. Przez następne czterdziestolecie ewangeliczni chrześcijanie stanowili ugrupowanie w ramach tej ostatniej struktury aż do czasu powstania samodzielnej organizacji wyznaniowej pod nazwą Kościół Ewangelicznych Chrześcijan (1988).

Społeczność ewangelicznych chrześcijan jest wyznaniem całkowicie oryginalnym, zrodzonym w dziewiętnastowiecznej Rosji na skutek poważnej refleksji i tęsknoty za biblijnym wzorcem życia z Bogiem. Nie stanowi przeszczepu z kultury anglosaskiej, gdzie powstały pierwsze wyznania ewangeliczne (ang. evangelicals). Jest formą autentycznego przezywania Słowa Bożego przez ludzi wyrosłych często z dala od pobożności kształtowanej przez Ewangelię. Dlatego ewangeliczni chrześcijanie tak gorąco wzywają innych do doświadczania intymnej i kojącej społeczności z Bogiem. Człowiek, będąc grzesznikiem, potrzebuje przecież duchowego uzdrowienia, a tego dokonać potrafi tylko Jezus Chrystus, żywy Zbawca, który oczyszcza i usprawiedliwia każdego, kto przychodzi doń z wiarą i ufnością. Ten krok, zwany upamiętaniem, otwiera wierzącemu drogę do przeżycia nowego narodzenia, a ono z kolei daje początek prawdziwej wspólnocie z Bogiem. Taka postawa jest niezbędnym warunkiem poprawnej relacji z Bogiem, potwierdzanej na co dzień pobożnym i dobrym życiem. Kościół nie jest, jak wyjaśnia w swym Wykładzie wiary ewangelicznej Jan Prochanow, ogólnoświatową zhierarchizowaną strukturą, lecz społecznością wszystkich szczerze wierzących, Chrzest stanowi biblijną formę wstąpienia do wspólnoty zboru, zaś Wieczerza Pańska wyraża jedność chrześcijan z Bogiem i między sobą. Nadrzędnym celem , jest służba Chrystusowi i ludziom, przez głoszenie Dobrej Nowiny oraz aktywną pracę dla dobra ziemskiej ojczyzny.

Ewangeliczni chrześcijanie wierzą, ze Bóg jest obecny w życiu każdego szczerego wyznawcy Jezusa Chrystusa. Jest przy nim w każdej sytuacji, w każdym momencie. Stąd bierze się nasze głębokie przeświadczenie, ze wszystkie zajęcia, w których uczestniczy wierzący, jeśli nie pozostają w sprzeczności z wymaganiami Słowa Bożego, mają przed Stwórcą swą istotną wartość. Ciężka, mozolna praca, bez względu na jej charakter i stanowisko pracującego, jest formą służby Bożej nie gorszą niż uczynki "religijne". W samej rzeczy, dla wierzącego każde przedsięwzięcie dokonywane w duchu poddania się miłościwemu Bogu jest działaniem najbardziej religijnym. Pracowitość zatem, solidne wykonywanie obowiązków, rzetelność, punktualność są niezawodnymi cechami prawdziwego chrześcijanina. Członkowie zborów ewangelicznych chrześcijan są dumni z tego, że realizując biblijny etos pracy składają świadectwo swojego życia z Bogiem, czyli - inaczej mówiąc - są przykładem w swoich zakładach pracy, szkołach i uczelniach. Czyny, konkretne postawy życiowe, a nie same słowa i deklaracje stanowią bowiem dowód wzorowej, podobającej się Panu wiary.

W chwili obecnej polski Kościół Ewangelicznych Chrześcijan liczy ok. 1200 członków zgrupowanych w 24 zborach (m.in. w Warszawie, Bydgoszczy, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie, Kielcach). Siedziba władz naczelnych mieści się w Warszawie.

Ewangeliczni chrześcijanie spoglądają w naszą polską przyszłość z nadzieją. Cieszą się otwartością współrodaków na prawdziwe wartości duchowe: na Słowo Boże zawarte w powszechnie dostępnej już Biblii, na konieczność uczciwości w codziennym życiu, tolerancji, życzliwości i ludzkiej solidarności. W tych warunkach bardziej efektywna będzie ich misja oraz służba tym właśnie wartościom, w miarę otrzymanych od Boga sił i możliwości. Teraz, kiedy Polska jest tak bardzo chłonna na bogactwo, jakie nieść może pluralizm, ewangelicznie wierzący pragną być użyci do budowania jej siły i pomyślności.