NR 2/2019, s. 20–21

1. Wierzymy w trójjedynego Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego, który swój Kościół swoim Słowem i Duchem gromadzi, ochrania i obdarza od początku świata aż do jego końca.

2. Wierzymy w jeden powszechny Kościół chrześcijański, wspólnotę świętych, powołanych z całego rodzaju ludzkiego.

Wierzymy,

• że Chrystusowe dzieło pojednania stało się widoczne w tym Kościele jako wspólnocie wiary tych, którzy z Bogiem i między sobą zostali pojednani (Ef 2,11–22);
• że jedność Kościoła Jezusa Chrystusa jest więc darem oraz zobowiązaniem; że jest to łącząca siła przez działanie Ducha Bożego, ale jednocześnie rzeczywistość, do której należy dążyć, której trzeba szukać i do której lud Boży musi być budowany (Ef 4,1–16);
• że ta jedność musi stać się widoczna, by świat mógł uwierzyć, że podziały, wrogość i nienawiść między ludźmi są grzechem przezwyciężonym już w Chrystusie i że wszystko, co zagraża jedności, nie ma żadnego miejsca w Kościele Chrystusowym, ale musi być zwalczane (J 17,20–23);
• że ta jedność ludu Bożego musi przyjąć różnorakie formy i być czynna, byśmy się wzajemnie miłowali, byśmy doświadczali wspólnoty, dążyli do niej i ćwiczyli się w niej;
• że jesteśmy winni dla wzajemnego pożytku i błogosławieństwa chętnie i z radością dawać siebie; że dzielimy jedną wiarę, mamy jedno powołanie, że jesteśmy jednego ducha i jednej myśli, mamy jednego Boga Ojca, przenika nas jeden Duch; z jednego chleba jemy i z jednego kielicha pijemy, ochrzczeni jesteśmy jednym Chrztem, jedno Imię wyznajemy, jednemu Panu posłuszni jesteśmy, ochotni dla jednej sprawy, dzielący jedną nadzieję; razem poznajemy wysokość, szerokość i głębokość miłości Chrystusa; razem zbudowani zostaliśmy do postaci Chrystusa, do nowego człowieczeństwa; wzajemnie znamy swoje brzemiona i nosimy je, a przez to wypełniamy Zakon Chrystusowy, wzajem się potrzebujemy i wzajem się budujemy, wzajem się napominamy i wzajem się pocieszamy, razem cierpimy dla sprawiedliwości, razem się modlimy, razem Bogu na tym świecie służymy, razem walczymy ze wszystkim, co mogłoby hamować albo zagrażać tej jedności (Flp 2,1–5; 1 Kor 12,4–31; J 13,1–17; 1 Kor 1,10–13; Ef 4,1–6; Ef 3,14–20; 1 Kor 10,16–17; 1 Kor 11,17–34; Ga 6,2; 2 Kor 1,3–4);
• że ta jedność może uzyskać kształt tylko w wolności, a nie pod przymusem; że różnorodność darów duchowych, możliwości, tła, przekonań, jak i różnorodność języków i kultur przez pojednanie w Chrystusie jest sposobnością do wzajemnej służby i ubogacenia wewnątrz jednego ludu Bożego (Rz 12,3–8; 1 Kor 12,1–11; Ef 4,7–13; Ga 3,27–28; Jk 2,1–13);
• że prawdziwa wiara w Jezusa Chrystusa jest jedynym wymogiem do przynależności do tego Kościoła.

Dlatego odrzucamy wszelkie nauki,

• które czy to naturalne zróżnicowanie, czy grzeszny podział tak absolutyzują, że w tej absolutyzacji hamują i szkodzą widocznej i skutecznej jedności Kościoła bądź prowadzą do powstania osobnych struktur kościelnych;
• które zakładają, że ta duchowa jedność może być zachowana w pokoju, gdy wierni jednego wyznania są oddzieleni od siebie nawzajem ze względu na różnorodność i brak pojednania;
• które twierdzą, że dążenie do tej widocznej jedności jest grzechem; które zawierają wprost lub pośrednio założenie, że jakiekolwiek czynniki ludzkie lub społeczne są znaczące dla przynależności kościelnej.

3. Wierzymy,

• że Bóg powierzył swojemu Kościołowi posłanie o pojednaniu w i przez Jezusa Chrystusa; że Kościół powołany jest, by być solą ziemi i światłem świata; że nazwany jest błogosławionym, by był czyniącym pokój; że Kościół jest w słowie i czynie świadkiem nowego nieba i nowej ziemi, na której mieszka sprawiedliwość (2 Kor 5,17–21; Mt 5,13–16; Mt 5,9; 2 P 3,13; Ap 21–22);
• że Bóg przez swoje życiodajne Słowo i Ducha pokonał moce grzechu i śmierci, a w tym też podziału i nienawiści, zgorzknienia i wrogości; że Bóg przez swoje życiodajne Słowo i Ducha uzdalnia swój lud do życia w nowym posłuszeństwie, które może przynieść nowe możliwości w świecie i społeczeństwie (Ef 4,17–6,23; Rz 6; Kol 1,9–14; Kol 2,13–19; Kol 3,1–4,6);
• że to posłanie staje się niewiarygodne, jego zbawienne działanie utrudnione, gdy głosi się je w kraju, który powołuje się na chrześcijaństwo, ale w którym wymuszony podział ze względów rasowych promuje i podtrzymuje podziały, nienawiść i wrogość;
• że wszelkie nauki, które chcą ten wymuszony podział uzasadnić Ewangelią, niegotowe, by iść drogą posłuszeństwa i pojednania, ale ze względu na uprzedzenia, strach, egoizm i niewiarę z góry odrzucają jednającą moc Ewangelii, są ideologiami i fałszywymi doktrynami.

Dlatego odrzucamy wszelkie nauczanie, które w tej sytuacji sankcjonuje w imieniu Ewangelii czy woli Bożej wymuszony podział ludzi ze względu na rasę czy kolor skóry, a przez to z góry hamuje i osłabia służbę i doświadczenie pojednania w Chrystusie.

4. Wierzymy,

• że Bóg sam się objawił jako Ten, który chce przynieść ludziom sprawiedliwość i prawdziwy pokój; że w świecie pełnym niesprawiedliwości i wrogości jest w szczególny sposób Bogiem potrzebujących, biednych i uciśnionych i że powołuje swój Kościół, by w tym za nim szedł; że On sam uciśnionym pozwala doświadczyć sprawiedliwości i daje chleb głodnym; że On sam uwalnia więźniów i pozwala widzieć ślepym; że On sam wspiera tych, którzy są w ucisku, obcych ochrania, pomaga sierotom i wdowom i zamyka ścieżkę bezbożnych; że jest czystą służbą Bożą odwiedzać w cierpieniu wdowy i sieroty; że Jego lud chce uczyć się czynić dobrze i szukać sprawiedliwości (Pwt 32,4; Łk 2,14; J 14,27; Ef 2,14; Iz 1,16–17; Jk 1,27; Jk 5,1–6; Łk 1,46–55; Łk 6,20–26; Łk 7,22; Łk 16,19–31);
• że Kościół winien więc być przy ludziach we wszelkich formach cierpienia, co znaczy między innymi, że winien świadczyć i walczyć z niesprawiedliwością w każdej postaci, by prawo płynęło jak wodospad, a sprawiedliwość jak rwący potok (Ps 146; Łk 4,16–19; Rz 6,13–18; Am 5);
• że Kościół jako własność Boga winien stać tam, gdzie On sam stoi, czyli przeciw niesprawiedliwości, a przy pokrzywdzonych; że Kościół jako naśladowca Chrystusa ma świadczyć przeciw potężnym i uprzywilejowanym, którzy z egoizmu szukają własnego zysku i posiadają innych[1], krzywdząc ich.

Dlatego odrzucamy każdą ideologię, która legitymizuje niesprawiedliwość, i wszelkie nauczanie, które gotowe jest rozumieć taką ideologię przez Ewangelię.

5. Wierzymy, że Kościół powołany jest, by to wszystko wyznawać i czynić, w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi, jego jedynej Głowie, choćby zwierzchność i prawa ludzkie były przeciw temu i choćby wiązało się to z karą i cierpieniem (Ef 4,15–16; Dz 5,29–33; 1 P 2,18–25; 1 P 3,15–18).

Jezus jest Panem.

Bogu jedynemu, Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu niech będzie chwała na wieki.

tłum. Michał Koktysz
na podstawie: „Die Belydenis van Belhar”,
https://belydenisvanbelhar.co.za/belydenis-van-belhar/die-belydenis-van-belhar
(dostęp: 15.02.2019 r.)

 _______________

[1] W znaczeniu: traktują przedmiotowo, kontrolują.