Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

4-5 / 1999

ŚWIATOWY DZIEŃ MODLITWY 1999

„...byłem dla nich jak ten, który podnosi niemowlę do swojego policzka...” – tak Wszechpotężny Bóg ustami proroka Ozeasza mówi o swym stosunku do człowieka. Ten obraz – wizerunek czułego Ojca (Oz. 11:4.9) – stał się inspiracją liturgii tegorocznego nabożeństwa Światowego Dnia Modlitwy, przygotowanej przez chrześcijanki z Wenezueli.

Wenezuela, odległy kraj na północno-zachodnim krańcu Ameryki Łacińskiej, piękny, o wspaniałym klimacie, zasobny w bogactwa naturalne (ropa naftowa!) jest jednocześnie krajem skrajnej nędzy dla ponad 80 proc. jego obywateli, przede wszystkim kobiet i dzieci. Mimo to liturgia przygotowana przez chrześcijanki z tego kraju nie była skargą ani lamentem. Choć kobiety poruszają wiele poważnych problemów, jak np. wysoki procent nastoletnich matek, widzą i doceniają Boże „czułe dotknięcie” w swoim ciężkim życiu, i potrafią okazać Mu swoją wdzięczność. Ta postawa niewątpliwie wiele może nauczyć chrześcijan z innych krajów (a już w 170 państwach obchodzony jest Światowy Dzień Modlitwy), m.in. jak z nadzieją modlić się o odwagę, mądrość i siłę.

Pierwsze wezwanie, z którym Wenezuelki zwracają się do chrześcijan świata, jest jednocześnie zwyczajnym wenezuelskim pozdrowieniem: „Bendición!”; oczekuje się na nie odpowiedzi: „Dios te bendiga”, co znaczy: „Pobłogosław mnie!” – „Niech ci Bóg błogosławi”. Widoczne w tym pozdrowieniu poczucie łączności z Bogiem i wspólnoty z drugim człowiekiem wytworzyło także klimat warszawskiego nabożeństwa. W tym roku odbyło się ono w kościele ewangelicko-reformowanym piątego marca, w pierwszy piątek miesiąca, o piątej po południu.

Przy śpiewie Chóru Kameralnego Kościoła Ewangelicko-Reformowanego 20 kobiet w różnym wieku (od lat 10 do 66), należących do różnych Kościołów (były wśród nich członkinie Polskiego Związku Kobiet Katolickich) przeszło środkiem kościoła, by niesione w ręku czerwone i żółte tulipany, symbol kolorów państwowych Wenezueli (zabrakło, niestety, trzeciej barwy – niebieskiej) włożyć do wazonu u Stołu Pańskiego. Nie zapalono jeszcze świec – miały zapłonąć dopiero w oznaczonej przez liturgię porze. A trzeba dodać, że każdy wchodzący do kościoła otrzymywał też małą świeczkę i książeczkę z tekstem liturgii, aby mógł włączyć się w przebieg tego niecodziennego nabożeństwa.

Przybyłych powitał ks. Lech Tranda, proboszcz warszawskiej parafii, a następnie Ewa Walter, przewodnicząca Polskiego Komitetu ŚDM, krótko przypomniała ideę i historię Światowego Dnia Modlitwy. Ilustrując swą wypowiedź przeźroczami, opowiedziała o życiu i problemach mieszkańców Wenezueli oraz przedstawiła autorki liturgii, którymi są katoliczki i

ewangeliczki reformowane. Pozdrowieniem i prośbą o błogosławieństwo wenezuelskich chrześcijanek – „Benedición” – rozpoczęła się właściwa część tego modlitewnego spotkania.

Prawdziwym wydarzeniem była homilia opracowana i wygłoszona przez dr Dorotę Niewieczerzał na podstawie ewangelicznej opowieści o kobiecie wyleczonej z krwotoku dzięki dotknięciu szaty Jezusa (Mk 10:13-16). Podczas kazania (drukujemy je na s. 3) w kościele panowała kompletna, pełna skupienia cisza.

Piękną oprawę muzyczną zapewnił nabożeństwu nasz chór. Co więcej, do śpiewania wenezuelskiego kanonu „Demos gracias al Senor” (Dziękujemy Panu) jego kierownik i dyrygent Paweł Hruszwicki zaprosił, chyba po raz pierwszy, wszystkich obecnych w kościele. Gra na organach pani Marietty Kruzel-Sosnowskiej i skrzypcowy występ jej córki Jolanty wzbogaciły dodatkowo modlitewny nastrój.

Łącząc się w modlitwie przyczynnej z siostrami z Wenezueli, zapaliłyśmy wielką świecę, „by rozproszyć ciemność, która otacza ludzi”. Później od tej świecy zapalone zostały wszystkie małe świeczki trzymane przez uczestników nabożeństwa. W ten symboliczny sposób ofiarowywałyśmy nasze światło – znak pamięci i modlitwy – cierpiącym siostrom i braciom. Modliliśmy się wszyscy wspólnie: „Panie, dotknij naszych oczu, abyśmy widzieli, dotknij naszych uszu, abyśmy słyszeli, (...), dotknij naszych rąk, aby chętnie dawały...”.

Niestety, Wenezuela jest daleko, więc „łaknących i pragnących sprawiedliwości” stamtąd wspierać możemy jedynie modlitwą. Kolektę, nasz materialny wkład w pomoc cierpiącym, postanowiłyśmy zebrać na rzecz przedszkola dla dzieci specjalnej troski przy ul. Ożarowskiej w Warszawie, któremu grozi likwidacja. Cieszymy się tym bardziej, że ofiara ta, składana z ochotnym sercem, była naprawdę hojna.

K. L.