1 / 1994

JAKI JEST BÓG?

Gdyby można było co milion lat usuwać z oceanu jedną kroplę wody i powtarzać tę czynność, dopóki ocean by nie wysechł, to potrzebny na to czas przekraczałby nasze wyobrażenie. A i tak byłby niczym w porównaniu z wiecznością.

Chrześcijanie wierzą, że Bóg jest wieczny. Gdyby było inaczej, nie byłby Bogiem. Ale jak nie możemy pojąć rozmiarów czasu potrzebnego na osuszenie oceanu wspomnianą „metodą", tak samo nie potrafimy zrozumieć, czym jest wieczność.

Gdyby czas byt linią, ciągnąłby się bez końca. Można by próbować zdefiniować wieczność jako czas bez początku i końca, wieczne „teraz", ale idea wieczności opiera się rozumowi i definicjom. Jak mówi Kaznodzieja, „wszystkie rzeczy piękne urządził [Bóg] w swoim czasie i wieczność złożył w ich sercach, ale człowiek nie umie przeniknąć dzieł, które Bóg uczynił od początku do końca" (Kazn. 3:11 w przekładzie Romana Brandstaettera).

XVII-wieczny teolog Stephen Charnock napisał w „Wykładach o wieczności i Bożych przymiotach": „To, co skończone i doczesne, nie jest w stanie pojąć tego, co nieskończone i wieczne. W przeciwnym bowiem razie nie byłoby ani nieskończone, ani wieczne: ponieważ znać rzecz to znać jej rozmiar i przyczynę. Wieczność zaś nie może być poznana, ponieważ nie ma granic ani przyczyny. Najbardziej górnolotny umysł nie zdoła jej pojąć choćby w nikłym tylko stopniu".

Wieczność nie pozwala się łatwo zdefiniować, ale prawda o tym, że Bóg jest wieczny, ma dla nas ogromne znaczenie, gdy zaczynamy zastanawiać się nad Jego istotą. Koncepcja wieczności, pisał A. W. Tozer, ciągnie się w Biblii niczym wyniosłe pasmo górskie, rozrasta się w ortodoksyjnym judaizmie oraz w nauce chrześcijańskiej.

JEZUS CHRYSTUS JEST WIECZNY

Według Pisma Świętego Jezus Chrystus urodził się na tym świecie, żył wśród ludzi, umarł na krzyżu i zmartwychwstał. Zanim stał się człowiekiem, zawsze istniał w przeszłości i zawsze będzie istniał w przyszłości. Starotestamentowi prorocy wielokrotnie zapowiadali pierwsze przyjście Jezusa Chrystusa. Większość z nich oczekiwała tego wydarzenia dopiero w przyszłości, ale niektórzy objawiali, że Ten, który miał nadejść, istniał już w wiekach przeszłych: „Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władcą Izraela. Początki Jego od prawieku, od dni zamierzchłych" (Mich. 5:1). Inna prorocka zapowiedź także wskazuje na od-wieczność Jezusa, nazywając Go „Ojcem odwiecznym" lub „Ojcem wieczności" (Iz. 9:5).

Ewangelia wg św. Jana, odnosząc się do Jezusa jako Słowa, stwierdza: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga" (Jn 1:1-2). Gdybyśmy więc cofali się w czasie tak daleko, jak tylko byśmy chcieli, na długo przed stworzenie świata Jezus Chrystus byłby tam zawsze obecny. W gruncie rzeczy to przez Chrystusa i w Chrystusie świat został stworzony. Apostoł Paweł mówi o Nim jako o Stwórcy w Kol. 1:16-17 [więcej na ten temat w studium o wszechmocy Bożej w „Jednocie" 11/93 red.].

Jezus Chrystus jest poza czasem. „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący" (Obj. 1:8). Innymi słowy, Chrystus jest jak pierwsza (alfa) i ostatnia (omega) litera greckiego alfabetu – jest przed wszystkimi innymi i po wszystkich innych.

Jan zapisał słowa Jezusa: „Ja jestem!" (Jn 8:58). Wynika z nich, że Jezus miał świadomość swej wieczności, a tylko Bóg jest wieczny. Każda więc wzmianka w Biblii o jedności między Ojcem, Synem i Duchem Świętym jest afirmacją wieczności wszystkich Osób Trójcy Świętej.

BOŻE PRZYMIOTY SĄ WIECZNE

Dobrze jest pamiętać o tym, że Boże przymioty są wieczne, a więc i niezmienne (Mai. 3:6). Ci, którzy pokładają swoją ufność w Wiekuistym, odkryją, że miłość jest odwiecznym przymiotem Jego Osoby. Ten kochający Bóg będzie darzył nas miłością przez całą wieczność. Jako nieskończenie sprawiedliwy Sędzia osądzi grzeszników, a zbawi tych, którzy zawierzyli Chrystusowi. Także Boża łaska trwa na wieki. Osoba, która została zbawiona dzięki tej łasce, ma pewność wiecznego życia przed Jego obliczem.

Boże obietnice są odwieczne. Złożone w wiekach minionych, mają się wypełnić w wiekach przyszłych. Nauka o wieczności Boga opiera się na pewności Jego obietnic i błogosławieństw, które znalazły swe potwierdzenie w Chrystusie. Nasz Bóg się nie zmienia. Jest odwieczny w swojej naturze, dziełach i sposobach postępowania. Jest Wiekuisty. Psalm 90, „psalm Mojżesza, męża Bożego", zawiera następujące wyznanie: „Przedtem nim narodziły się góry, nim począłeś ziemię i świat, od wieczności na wieczność. Ty jesteś Bóg" (Ps. 90:2 w przekładzie Czesława Miłosza).

BOŻE CELE SĄ ODWIECZNE

Bóg dysponuje nieskończoną wiedzą o wszystkim; wie, co się stanie i co się nie stanie we wszechświecie. Tak samo jak wszystko zaistniało dzięki Jego stwórczej aktywności, tak też wszystko nadal znajduje się pod panowaniem Bożej opatrzności. Bóg wykonuje swą wolę w ludzkiej historii (Ps. 33:11).

Jedną ze zdumiewających rzeczy, jakich uczymy się jako chrześcijanie, jest to, że Bóg z dawien dawna zaplanował nasze zbawienie. Według Ef. 1:4 wierzący zostali wybrani przez Chrystusa przed stworzeniem świata. Kiedy ktoś uwierzy w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela, otrzymuje życie wieczne, czyli to samo życie, jakie jest w Wiekuistym Bogu.

WIĘŹ Z BOGIEM JEST WIECZNA

Ponieważ chrześcijanie mają życie wieczne, mają też wieczną więź z Bogiem. Pogłębi się ona jeszcze, gdy zobaczymy Boga na własne oczy i będziemy trwać w Jego obecności. Teraz widzimy Go jedynie „jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz" (I Kor. 13:12).

W przeciwieństwie do Boga nie jesteśmy wieczni, ale będziemy istnieć wiecznie, niezliczone miliony lat. Jednak to, gdzie się znajdziemy, zależy od naszego stosunku do Chrystusa w obecnym, ziemskim, życiu. Można bowiem wejść w wieczność nie będąc zbawionym i nigdy więcej nie mieć szansy na życie w Bożej obecności. Najważniejsze pytanie, przed którym stoi każdy człowiek, brzmi: „Gdzie spędzę całą wieczność?".

Biblia mówi wyraźnie, że stoimy wobec wyboru. Możemy albo przyjąć, albo odrzucić Chrystusa. Apostoł Jan napisał: „Do swej własności przyszedł, ale swoi Go nie przyjęli. Tym zaś, którzy Go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego. Którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga" (Jn 1:11-13).

Jeśli prostą wiarą przyjmujemy Chrystusa, wierząc, że jest Synem Bożym, że zmarł na krzyżu i powstał z martwych, mamy prawo stać się dziećmi Bożymi. Bóg staje się naszym Ojcem, Chrystus – Zbawicielem, a Duch Święty zamieszkuje w nas. Ponieważ w Jezusie Chrystusie mamy wieczne życie, będziemy żyć z Wiekuistym Bogiem na wieki. Bóg nie jest mistrzem prowizorki. Jego dzieło jest wieczne i doskonałe.

BOŻA WIECZNOŚĆ OBJAWIA SIĘ W LUDZKIEJ DOCZESNOŚCI

Autorem innej ilustracji, przybliżającej nieco zagadnienie wieczności, jest C. S. Lewis (autor m.in. „Listów starego diabła do młodego" i „Kronik narnijskich"). Wyobraźmy sobie długi zwój białego papieru, rozciągający się w nieskończoność, i narysujmy na nim kreskę długości jednego centymetra. Ta króciutka linia wyobraża tę chwilę lub cząstkę wieczności, którą nazywamy czasem.

Najlepszy nawet obraz niczego jednak nie wyjaśnia do końca. Także próby zamknięcia Boga w teologicznych ramkach z góry skazane są na niepowodzenie. Nie da się bowiem w żaden sposób zaszufladkować Boga, chociaż my, aż nazbyt często, usiłujemy zamknąć Go w wąskich ramach naszych wyobrażeń. A On się w nich nie mieści.

Bóg istniał zawsze, a więc nie został stworzony. Nie potrafimy wyobrazić sobie istoty, która nie została stworzona. Ani też świata bez śmierci czy jakiegokolwiek innego końca istnienia. Chcielibyśmy żyć w wieczności, ale nasze pojmowanie jej jest niepełne. Tęsknimy za nią, ale nie rozumiemy tego, czego tak bardzo pragniemy, i nie potrafimy tego wyjaśnić.

Wszyscy pragną nieśmiertelności. Historia notuje mnóstwo przypadków balsamowania czy zamrażania ciał w nadziei, że ktoś odkryje kiedyś eliksir życia. C. S. Lewis napisał, że jednym z najmocniejszych argumentów na istnienie Boga jest powszechne zainteresowanie ludzi upływem czasu. Mówimy często: „Czas ucieka", „Nie mogą uwierzyć, że masz już dorosłe dzieci", „Życie jest takie krótkie". Te uwagi są wyrazem naszej frustracji z powodu przemijania, ponieważ zostaliśmy stworzeni do wiecznego istnienia. Tkwimy zaś w pułapce czasu i przestrzeni, a nasz duch odczuwa to jako więzienie. Może to właśnie jest powodem coraz powszechniejszego zafascynowania reinkarnacją.

Bóg istnieje poza czasem i przestrzenią. Nie podlega czasowi, nie ma przeszłości ani przyszłości. Żyje w odwiecznym teraz. Cztery postacie z Apokalipsy wołają: „Święty, święty, święty jest Pan, Bóg Wszechmogący, który był, który jest i który ma przyjść" (Obj. 4:8). My znamy czas jako następstwo zdarzeń, stopniową zmianę, która pozwala nam mówić, że coś się stało „przed", a coś innego „po". Bóg nie jest tym skrępowany. Mówiąc słowami A. W. Tozera, „Dla Niego wszystko, co ma się stać, już się stało", zgodnie z tym, co powiedział Kaznodzieja: „Poznałem, ze wszystko, co Bóg zdziałał, trwa przez całą wieczność. I nie można do tego, co Bóg zdziałał, nic dodać i nic z tego odjąć, albowiem Bóg uczynił to, aby Go się bano. To, co się dzieje, jest już od dawna postanowione, a to, co będzie, już dawno było. Bóg odnawia to, co przeminęło" (Kazn. 3:14-15 w przekładzie Romana Brandstaettera).

Bóg nie byłby Bogiem, gdyby udało się Go dopasować do ludzkich wyobrażeń. On jest poza zasięgiem naszego rozumowania a jednocześnie oczekuje, abyśmy podążali za Nim w wierze. Bóg – będąc Tym, kim jest – daje dostęp do swej niepojętej Osoby za pośrednictwem społeczności z sobą. Wcielił się w postać człowieka w Osobie swego jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa. Naszą jedyną więzią z wiecznością jest objawienie Chrystusa i wieczna Boża natura. Od-wieczność i inne przymioty Boga: wszechobecność, wszechwiedza i wszechmoc – składają się na Boży charakter, któremu można zaufać i który można naśladować. Bóg zaspokaja naszą potrzebę poczucia bezpieczeństwa i wewnętrznego pokoju. Wiekuisty, wielki Bóg – a nie ten przykrojony przez nas na naszą miarę – panuje nad wszystkimi sprawami naszego życia. I może uczynić daleko więcej, niż myślimy i spodziewamy się. Dlatego że jest wszechwiedzący, wszechmogący i... odwieczny.

Naszą nadzieją jest Chrystus, który otworzył dla nas na oścież drzwi niebios. Naszą nadzieją jest też zmartwychwstanie. Oto jak Paweł opisywał Dobrą Nowinę: „[Bóg] nas wybawił i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i łaski, danej nam w Chrystusie przed dawnymi wiekami, a teraz objawionej przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć zniszczył, a życie i nieśmiertelność wywiódł na światło przez Ewangelię" (II Tym. 1:9-10).

Ludzie zastanawiają się nieraz, jakie będzie to niebo. Będzie naszym wiecznym domem, w którym zamieszkamy wraz z Chrystusem. Po prostu wprowadzimy się do tego miejsca w domu Ojca, które zostało dla nas przygotowane na całą wieczność.

DO PRZEMYŚLENIA

1. Gdy stajemy się Bożymi dziećmi, otrzymujemy obietnicę życia wiecznego. Rozpoczyna się ono dla nas z chwilą przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela. Jak więc mamy żyć w perspektywie wieczności? Przeczytaj: I Kor. 7:29-31, II Kor. 4:16-18 i Kol. 3:2.

2. Jak Jezus definiuje życie wieczne w Ewangelii według św. Jana 17:3? W jaki sposób możemy zbliżyć się do Boga? Dlaczego tak ważne jest czytanie i studiowanie Biblii, modlitwa i udział w nabożeństwach?

3. Przeczytaj Kazn. 3:9-14 i Rzym 1:18-23. Jak Bóg używa swej wiecznej natury, by uczyć nas okazywania Mu czci?

4. Na podstawie V Mojż. 33:27 opisz, co to znaczy zaufać Bogu, który jest wieczny.

5. Przeczytaj Hebr. 1:1-12 i 13:8. Jak Jezus Chrystus opisuje odwieczność Boga? W jaki sposób ta wspaniała prawda może stać się źródłem pokoju w myśleniu o przyszłości?

6. Przeczytaj Kol. 3:23-24. Jak wskazana tam zasada wpływa na twój stosunek do tego, co robisz?

7. Zastanów się nad Ps. 104:33-34. Kiedy w tym miesiącu będziesz się modlić i śpiewać pieśni, zwróć uwagę na słowa, które pomogą ci zastanowić się nad wieczną naturą Boga.

Na podstawie „Decision" 1991, nr 1 oprac. J.M.