Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
      ewangelicyzmowi i ekumenii

Nr 1-2 / 1989

LIST PRZEWODNI ŚWIATOWEGO ALIANSU KOŚCIOŁÓW REFORMOWANYCH

W 1985 r. przedstawiciele Światowej Rady Metodystów i światowego Aliansu Kościołów Reformowanych odbyli wstępne zebranie w St. Albans (Wielka Brytania), podczas którego nastąpiło odnowienie stosunków między tymi wyznaniami. Na zebraniu stwierdzono również, że w wielu częściach świata – na przykład w Kanadzie, Indiach, Zambii czy Australii – metodyści i ewangelicy reformowani utworzyli już kościelną unię, a tam, gdzie jeszcze do tego nie doszło, istnieją liczne przykłady bieżącej współpracy międzywyznaniowej, łącznie ze wzajemnym usługiwaniem duszpasterskim, korzystaniem z kaplic, kościołów itp.

Równocześnie delegaci stwierdzili, że zadawnione różnice między obydwoma wyznaniami wymagają ponownego przebadania. Niektóre z nich są adiaphora (drugorzędne), wynikają bowiem z różnorodnych warunków, w jakich powstawały i rozwijały się Kościoły metodystyczne i reformowane. Inne zaś – te o charakterze doktrynalnym – wymagają nowych i dogłębnych badań, jeśli obie wspólnoty mają się do siebie zbliżyć. Przeto na spotkaniu w St. Albans została ustalona lista tradycyjnie spornych problemów różniących obydwa wyznania i postanowiono przeprowadzić nad nimi szczegółowe studia.

Studia takie przeprowadzono podczas głównej konsultacji w Cambridge (Wielka Brytania), w lipcu 1987 r. [Raport opracowany na posiedzeniu w St. Albans znajdzie Czytelnik poniżej, a raport przyjęty w Cambridge – w numerze następnym „Jednoty” – red.].

Istotą tego raportu [chodzi o raport z Cambridge – red.] jest stwierdzenie, że tradycyjne różnice doktrynalne między nami nie usprawiedliwiają dalszego rozdziału. Jest to stwierdzenie ważne, rozwiewające wątpliwości tych naszych Kościołów, które w różnych stronach świata już się zjednoczyły. Wnioski wynikające z tego raportu potwierdzają to, co już się tu i ówdzie dokonało, a pozostałe Kościoły zmuszają do przemyślenia ich obecnego stanowiska.

Komitet Wykonawczy Światowej Rady Metodystów zaaprobował zalecenia zawarte we wspomnianym raporcie na spotkaniu na Jamajce we wrześniu 1987 r.

Komitet Wykonawczy Światowego Aliansu Kościołów Reformowanych w Genewie, w październiku 1987 r., zadecydował, co następuje:

„Komitet Wykonawczy przyjmuje z wielkim zadowoleniem raport na temat dialogu między ewangelikami reformowanymi a metodystami. Z radością wita stwierdzenie, że tradycyjne spory doktrynalne nie powinny być przeszkodą na drodze ku jedności metodystów i ewangelików reformowanych. Komitet prosi Kościoły członkowskie, aby wyraziły swe stanowisko do 31 grudnia 1988 r. Komitet Wykonawczy nalega, aby Kościoły członkowskie przedyskutowały wraz z ich metodystycznymi partnerami następujące zagadnienia z raportu:

  1. Czy Kościoły reformowane i metodystyczne mogą podjąć bliższą współpracę na szczeblu lokalnym w dziedzinie praktyk religijnych, nauczania i składania świadectwa?
  2. Czy Kościoły metodystyczne i reformowane w naszym kraju lub regionie już bliżej ze sobą współpracują, na przykład we wspólnych komisjach doktrynalnych, w działalności ewangelizacyjnej i społecznej ?
  3. Czy w naszym regionie geograficznym powinny być zainicjowane rozmowy w sprawie unii między ewangelikami reformowanymi a metodystami?

Zaleca się Kościołom członkowskim, aby poinformowały Alians o zajętym stanowisku i przedsięwziętych działaniach. Zaleca się też, by kwestie dotyczące ściślejszych stosunków pomiędzy naszymi gremiami międzynarodowymi były omawiane ze światową Radą Metodystów. Dziękuje się tym, którzy uczestniczyli w dialogu i postanawia się zakomunikować powyższe ustalenia Światowej Radzie Metodystów”.

Oczekuje się, że wszystkie Kościoły członkowskie Aliansu będą pracowały nad powyższą rezolucją i dotrzymają wymaganego terminu, tak aby kompletne dane mogły być przekazane przed następnym Zgromadzeniem Ogólnym w 1989 r. Na szczeblu lokalnym raport powinien być wspólnie przedyskutowany, a uwagi przekazane odpowiednim wyższym gremiom.

GENEWA, 1988