NR 4/2017, s. 38–39

Ks. Miroslav Danyš jest postacią znaną w kręgach ewangelickich w Polsce, a zwłaszcza w Kościele ewangelicko-reformowanym. Urodził się w 1949 r. po czeskiej stronie Śląska Cieszyńskiego, w Trzyńcu. Teologię ewangelicką studiował w Pradze i w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W latach 1975–1978 pracował jako wikariusz w Parafii Ewangelicko-Reformowanej w Warszawie. Po wikariacie studiował ekumenizm i slawistykę w Amsterdamie i Utrechcie, studia te ukoronował uzyskaniem stopnia doktora teologii. Od 1981 do 2015 r., to jest do przejścia na emeryturę, pełnił różne funkcje w Kościele Krajowym Lippe w Niemczech: był duszpasterzem studenckim, a także pełnomocnikiem Kościoła ds. Polski oraz pełnomocnikiem ds. Europy Wschodniej. Z tego tytułu często odwiedzał nasz kraj, a także Czechy i Niemcy Wschodnie, angażując się w pracę różnych gremiów związanych z diakonią w tych krajach. Do dzisiaj prowadzi wykłady zlecone w Instytucie ds. Zarządzania w Kościele i Diakonii Wyższej Szkoły Kościelnej Wuppertal/Bielefeld-Bethel.

Poniekąd ukoronowaniem wieloletnich doświadczeń w pracy na polu diakonii jest niewielka książeczka wydana przez ks. Miroslava Danyša w języku niemieckim „Diakonie im Herzen Europas. Ursprünge, Entwicklungen und aktuelle Herausforderungen in West & Ost, neu betrachtet aus Anlass des Reformationsjubiläums”. Strukturalnie jest ona podzielona na osiem rozdziałów. Autor rozpoczyna swoje rozważania od początków pracy socjalnej u waldensów. W jego opinii początek diakonii przypada na rok 1177, gdy Piotr Valdo w okresie głodu podjął akcję karmienia swoich zwolenników. Zwraca uwagę, że ta działalność waldensów wywarła w XV w. wpływ na poczynania husytów i taborytów w Pradze.

W kolejnym rozdziale, zatytułowanym „Powstanie diakonii zakładowej w Europie Środkowej”, dokonuje przeskoku w wiek XIX, kiedy to z Zachodu dokonywała się ogromna imigracja Niemców i przedstawicieli innych narodowości na ziemie polskie, natomiast ze Wschodu przybywali Żydzi. Był to czas ogromnego rozwoju przemysłu i miast. Rozwinęły się wówczas określone formy religijnej pracy socjalnej. Pionierem diakonii był Edmund Holtz (1855–1917), działający na terenie Wiskitek i Łodzi.

Rozdział trzeci jest poświęcony rozwojowi diakonii zborowej w Polsce na przykładzie szpitala ewangelickiego w Warszawie. Autor przypomina, że w 1736 r. zbudowano drewniany budynek hospicjum, z upływem czasu powstawały kolejne budynki. W 1777 r. powstaje fundacja szpitala, ale dopiero w 1836 r. można było przystąpić do budowy. Placówka ta służyła mieszkańcom stolicy nieco ponad sto lat, została zniszczona przez okupanta wraz z zabudowaniami sąsiadującego ze szpitalem getta w 1943 r. W stanie wojennym nadchodziła do Polski, zwłaszcza z RFN, ogromna pomoc charytatywna, doszło do ożywienia diakonii zborowej, wtedy też zrodził się pomysł odbudowy...

Pełny tekst recenzji (po zalogowaniu w serwisie)

Jak uzyskać pełny dostęp do zasobów serwisu jednota.pl

Miroslav Danyš, „Diakonie im Herzen Europas. Ursprünge, Entwicklungen und aktuelle Herausforderungen in West & Ost, neu betrachtet aus Anlass des Reformationsjubiläums“, LIT Verlag, Berlin 2016, 140 stron

* * * * *

Karol Karski – profesor teologii ewangelickiej, emerytowany pracownik naukowy Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie