NR 5-6 / 2003
Stary Testament nie jest podręcznikiem dogmatyki, filozofii czy historii, lecz świadectwem o Bogu wkraczającym w życie i historię społeczności izraelskiej i całej ludzkości. Od strony formalnej jest literaturą, dziełem czy dokładniej zbiorem dzieł literackich. Dlatego musi być czytany przede wszystkim jak literatura. Także wzajemnych relacji mężczyzn i kobiet nie prezentuje w sposób systematyczny, lecz o nich opowiada. Stąd opowiadania starotestamentowe, zwłaszcza tez 1. Księgi Mojżeszowej (Księgi Rodzaju) nazywane bywają "opowiadaną dogmatyką". Opowiada ona o ważnych dla nas sprawach. Jeśli chcemy się czegoś o nich dowiedzieć, nie pozostaje nam nic innego, jak czytać opowiadania dotyczące tej frapującej, choć nieraz trudnej kwestii. Czytamy i rozważamy Stary Testament w pierwszym rzędzie nie dlatego, że jesteśmy ciekawi, jak w starożytności na Bliskim Wschodzie postrzegano sprawy stosunków międzyludzkich, lecz dlatego, że chcemy się uczyć z dziedzictwa naszej wiary. Biblia wyznacza standardy naszej oceny rzeczywistości i naszego postępowania.
Nie może dziwić, że Stary Testament opowiada o mężczyźnie i kobiecie w różnorodny sposób. Proponuję zapoznanie się z przejmującym opowiadaniem, w centrum którego znajduje się stosunek Abrama, później nazwanego Abrahamem (I Mojż. 17: 5), do Saraj, potem zwaną Sarą (I Mojż. 17: 15). Jest to opowiadanie szczególne z dwóch ważnych powodów. Po pierwsze, Księga Rodzaju aż trzy razy opowiada o podobnej sytuacji, gdy patriarcha przedstawia swoją żonę jako siostrę (w rozdziałach 12, 20 i 26). Ma więc prawdopodobnie coś ważnego do przekazania, porusza problem, z którym Abraham (dwa razy w I Mojż. 12 i 20) i Izaak (I Mojż. 26) z trudem sobie radzili. Po drugie, opowiadanie (12: 9-20) umieszczone jest prawie na samym początku historii Abrahama, od którego wywodzi się cały Izrael.
Wzajemne relacje mężczyzn i kobiet w Starym Testamencie - pełny tekst