NR 11 / 2003
Jeżeli Bóg zechce objawić wam cokolwiek inną drogą, bądźcie gotowi przyjąć to, tak jakbyście mieli otrzymać jakąś prawdę ode mnie. Jestem bowiem głęboko przekonany, że Pan ma jeszcze wiele prawdy i światła do objawienia ze swego Słowa.[Fragment przemówienie pastora Johna Robinsona do purytanów, którzy wypływali do Nowego Świata w 1620 roku]
Wracałem z nabożeństwa reformacyjnego. W Holandii nie świętuje się Dnia Reformacji 31 października, ale w niedzielę poprzedzającą tę datę, zwaną stąd Niedzielą Reformacji. Nabożeństwo we francuskim kościele reformowanym prowadzone przez dwóch pastorów oraz panią pastor połączone było z Wieczerzą Pańską. Oprócz Warownym Grodem w języku francuskim, śpiewaliśmy tego dnia Psalmy do melodii ułożonych w Genewie jeszcze za życia Kalwina i Bezy. W gotyckim kościele, w otoczeniu potomków hugenotów oraz afrykańskich imigrantów, śpiewałem pieśń na kanwie Psalmu 68:
Ale w obecności Pana sprawiedliwi wychwalają jego wielkość i nieśmiertelną chwałę, albowiem z nicości ich powołał, jego imię jest pełne chwały, Pan to jego imię. Radujcie się zatem przed nim: pomocą jest dla wdowy, ojcem dla sieroty, ucieczką dla uwięzionych i zawsze wysłuchuje modlitw utrapionych.
Dlaczego poszedłem na to właśnie nabożeństwo, kiedy mogłem śpiewać szkockie prezbiteriańskie pieśni w swojej macierzystej parafii? Dlaczego prawie 500 lat po Reformacji chodzę co rok na nabożeństwa reformacyjne? Jaki to ma sens na początku XXI wieku?
Nie chodzę na nie tylko dlatego, że tak trzebaa ani żeby napić się kawy po nabożeństwie i porozmawiać. Chodzę, bo Reformacja i jej pamiątka skłania mnie do przemyśleń na temat Kościoła na ziemi. Myślę wtedy o tym, jak wpłynęła ona na Kościoły reformacyjne, a także na katolicyzm i prawosławie. Pamiątka Reformacji jest dniem refleksji nad tym, gdzie my wszyscy jesteśmy i gdzie zdążamy. Gdzie powinniśmy zdążać?